Obudziłam się rano z potwornymi wyrzutami sumienia. To, co zrobiłam wczoraj Kamili, było okropne. Wrzeszczałam na nią cały wieczór tylko dlatego, że nie dostałam awansu w pracy. Ona płakała, ja krzyczałam – tak to wyglądało. Potem usłyszałam tylko trzaśnięcie drzwiami jej pokoju. Nie miałam siły i ochoty wstawać tego poranka, czułam się rozbita. Poszłam do kuchni, aby przygotować sobie śniadanie. To, co zobaczyłam na kuchennym blacie, jeszcze bardziej mnie dobiło. Była to mała, zielona karteczka, jedna z tych, które Kamila uwielbiała rozwieszać po swoim pokoju. Wzięłam ją w ręce i przeczytałam: To, co zrobiłaś wczoraj było okropne. Nie szukaj mnie, jestem bezpieczna. Po przeczytaniu pobiegłam do jej pokoju. Faktycznie, nie było jej tam. W przedpokoju nie było jej kluczy, zniknęła też bluza i buty. Zaczęłam wrzeszczeć na całe gardło, jednak szybko się uspokoiłam i postanowiłam jej szukać. W Ełku rzadko występują korki, to raczej spokojne miasto, więc pędziłam główną ulicą jak